سلام بر بالاده / شعری از عباس رستم نژاد /  شعر زائیده احساس است که از واژگان و جملاتی آهنگین تشکیل می شود تا احساسات شاعر را در باره موضوعی بیان کند. دیدن زیبایی های روستای بالاده و مردم خونگرم آن همواره در آدمی احساساتی را بر می انگیزاند و قبلاً نیز کسانی که به بالاده رفته اند این موضوع را بیانکرده و در وصف بالاده شعر سروده اند.

چند روز پیش جناب آقای سیدفرزاد عمادی بالادهی به اتفاق دوست شان جناب آقای « عباس رستم نژاد » ( از اهالی روستای نِشِل لاریجان ) به بالاده رفته بودند و آقای عباس نژاد که خود از شاعران بومی سرای آن دیار هستند احساسات خود را در باره بالاده و شاهدژ و منطقه دوسرشمار ( روستاهای بالاده، پایین ده، تیله بن، قلعه، میرافضل و واوسرنو بخش چهاردانگه ساری ) در قالب اشعاری زیبا بیان کردند.

جناب آقای عباس رستم نژاد

سایت سادوا با سپاس فراوان از جناب رستم نژاد در سرودن این شعر و نیز جناب عمادی بخاطر ارسال آن صمیمانه سپاسگزاری کرده و امید است که سرودن شعر و نوشتن مطلب برای بیان احساسات شاعرانه و لطیف در بین ما افزون تر گردد. با اجازه جناب رستم نژاد، نگارش بعضی از واژگان به زبان مردم منطقه ما نزدیکتر شده تا تلفظ و فهم آن آسانتر گردد.

…………………………………………………………………………….

سلام بر بالاده / شعری از عباس رستم نژاد

« به نام اُون خادایی که کریمِه

وِنه توم مِهربون ترمِن نَدیمِه »

سلام کامبِه شِه بِرارُن، خاخِرُن رِه

سلام کامبِه هم مَحَلّی و رَفِقون رِه

سلام کامبِه تَک تَک هِمّتا رِه

بالاده شِه قَشِـنگِه رُوسِـتا رِه

وِه دَر چاردونگه ی ساری هَستِه

بالاده، روستایی عالی هسته

بالاده تا هِـزار تا خانِوارِه 

بالاده گَتِ مَلِه، با وِقارِه    

اِتّا چشمه دارنِه مِیـونِ مَـلِه

نَشویی نَوینی، دِل بیقرارِه

بالاده ی مَلِه خِلِه قَشِـنگه

باهار ماه  وِنه بِنِه رَنگارَنگه

عجب آب و هِوا دارنِه بالاده             

مَـردِمِ با صِـفا دارنِه بالاده

پَئیزِ بالاده هَموُن باهارِه                    

تابستُن و زِمستُن خِلِه خارِه

دِسرشمار که وِنِه دُر و وَرِه           

گونِّه شادِز کوه وِنِه یادِگارِه

شادِز کوه ی چِکِـل، اَبُهِت دارنِه

آدِمِ وِنِه دور، جانِ راحت دارنِه

مَردِمِ کار و بار کِـشاورزی یِه                 

کشاورزی کِنار هِم دامداری یه

دَه یازدَه خانوارِ بُومی دارنِه

بیست شهیدِ از جنگ تحمیلی دارنِه

سی و سه سال که انقلاب بَویـیِه

بالاده  خط  و راه ، هَنو خاکیه

این چند خانوار که دَرنِّه زمستُن             

هَنو راحتی رِه ندینِه وِشُن

اِتّا چی خامبِه بائورم شِماها رِه

شِماهایی که شِمِه  وَضع خاره

جَمع بَویّن دورِ هم، شورا هاکُنین

بالاده خِـرابی رِه  خار هاکُنـین

خاش دِمبِه شِمِه دَس رِه ای برارُن            

که گیـئِرنِّه شِما دَستِ مَـردِمُن

خادایا! خار تَن هادِه بالاده ره

هَمِه ی مَردِمِ پنج پارِه دِه رِه