شعر بالاده – امیر دهبندی / عشق به زادگاه آباء و اجدادی در قلب جوانان بالاده همچون قلب گرم بزرگسالان و کهنسالان لبریز است و هر کس به روشی دلمشغولی ها و دغدغه های خود را بیان می کند. آقای امیر دهبندی هم یکی از این جوانان است که در قالب شعری زیبا به بیان عشق و ارادت خود نسبت به زادگاهش پرداخته است. وی فرزند اصغر و نوه آقای سعدالله دهبندی، متولد ۱۳۷۰ ، دارای تحصیلات کارشناسی و ساکن روستای شهیدآباد (تروجن) بهشهر می باشد. از جناب دهبندی برای ارسال شعر «بالاده» و درج آن در سایت سادوا صمیمانه سپاسگزاریم.

سلامی دارمت بالاده ی سرد

که گشتی از حضور غنچه ها طرد

گلویت خشک و آبی در برت نیست

بر این خاک ترک خورده چگونه میتوان زیست

 هوای ناخوشی از دور پیداست

که شعرم، ناله ی هر مست و شیداست

یقیناً آینه بهتر نشانت میدهد چند درد داری

که از بهر هواخواهی خود چند مرد داری

هم اینک در زمستان نگاهت برف داری

گلایه گر کنی دانم دو صد تا حرف داری

گرَم خواهی، روم هر جا که گویی با اشاره

که شعر من تهی باشد ز هر نیش و کنایه

در این آشفته بازار زمانه، سینه ای پر درد دارم

به من باشد برای دیدن رویت هزاران شرط دارم

گذشتیم و گذشت احوال تو با نقشه های سرسری

نه «تندیر» و نه «نونی» و خبر آمد ز نان بربری

کمی تلخ و غم انگیز است یاران

درونت آتشی باشد نخواهی لطف باران

زمانه زخمی دیروز و امروزش هزاران رنگ دارد

وطن سینه سپر کن، گمانم با تو حتی جنگ دارد

قلم بر دفترم گوید که من هم حرف دارم

وطن بهر شکوهت من نگاهی ژرف دارم

وطن این شعر من بی سایبان است

درون جمع، اشعار تهی بی خانمان است

وطن رو بگذر از افلاک و طرحی نو درانداز

شکوهت با کمی پژمردگی هم نیست دمساز

سخن کوتاه و بس لبریز باشد از شکایت

که شرح درد من باشد صدای این حکایت

امیر دهبندی۱۹/۵/۱۳۹۳

آقای امیر دهبندی