پئـیزماه / فصل پاییز در بالاده و جنگلهای اطراف، زودتر از دیگر نقاط مازندران از راه می رسد و درختان رخت رنگارنگ قرمز و زرد و نارنجی می پوشد و با بارش اولین برف پاییزی بر روی قله های چهارنو و شاهدژ، یادآور کوچ مردم با دام هایشان به دشت مازندران است. این شعر نیز به زیبایی آن روزگار را بازنویسیو یادآوری  می کند تا یادمان باشد که پدران و مادران ما چگونه می زیستند و دغدغه هایشان در هر زمانی چه بوده است. با سپاس از آقای اویس دهبندی.

اَی دِوارِه دَرِه سَردی کَـفِنِه دَشت و پِدار رِه

دَرِه جِر کاندِه هَمِه لالوتِ مار رِه

دیاری دَر اِنِه وارِش،

کاندِه شِرشِر، زَندِه دیم سَر

خوانِه بااُورِه کِه

دیگِه وَسِّه کِه گَرمی جِه بَزو

شِم تَنِه لیم دَر

اَندِه کِه صِوایی بَیِّه نِماشون

شو بَیِّه روز، دِل دَکتِه تَش

مِره بُوِر نوونِه

گَرمی جِه دَر بوردمِه و سَردیِه پَئیز ماه

دَرِه اینگِندِه مِه دِلِّ غَش

دَروِنِ آغوزِدار

وَلگِ خاشِه بَشِـندیِه جِر

اِستاقون دیار بَیِّه

جیکا هَم زِمستونِ سَردی جِه هِمِند نَکـفِنِه

بِدار بَیِّه

گاهی زوز کَشِنِه وا

اِتتا تیم زَندِه وارِش

گاهی اُوکسی اِنه و نِزب گِردِشی

کاندِه مِن وِه ورفِ خارِش

دیگِه لُوت بَیِّه هِوا

بَنشِنِه دِل هادِم وِه رِه

دیگِه نِشناسِنِه پیر و چَپون بی پَلی مال

وِندِه رَت هادِم وِه رِه

اَی دِوارِه مِنِه این خاشکِ کِلِه او کَـفِنِه

باهار وُونِه

دَشت و هِمِند سُو کَـفِنِه

اون گادِر سُز وونِه و

دار و دهیلِ تَن رِه

رَخت و جُمِه ی نو کَـشِنِه

جانِ مار

باهار بُوئی هَمیشِک و

هَر کاجِه رِه نو بَکِنی

سُنِ اِفتابِ باهار ماه

هَمیشِک سُو بَکِنی

سروده اویس دهبندی (ف. مرحوم تقی. حاج محمد).  ۱۵/۷/۱۳۹۷