جناب آقای آزموده
سلام علیکم
امیدوارم پاهای همیشه سالم و رهرو داشته باشید.
سوار شدن به اتوبوس حاج قاسم آرزویی که همیشه دست یافتنی نبود. اولین بار در اسفند ۵۶ از مسیر گِیره به همراه معلم خود آقای عباس شیروانی و جناب آقای حسن اسماعیلی و زنده یاد شادروان میرشاهب ساداتی برای گرفتن عکس ۳×۴ جهت نصب در مدرک کلاس پنجم این مسیر سخت را پیمودم و هر وقت بعلت خستگی عقب می ماندم حسن آقا تصویری از اتوبوس حاج قاسم و خوردن دیزی (که بعداً فهمیدم همان آبگوشت است) و دیگر زیبای های شهر را برایم ترسم می کرد و بالاخره به عبور لنگر رسیدیم و من اولین بار سوار ماشین و آنهم اتوبوس حاج قاسم شدم و پس از تحمل مرارت زیاد ( ماشین گرفتگی) شهر را دیدم در زیروان حسن آقا مرا تحویل برادر مهربانم محمد داد و ……..
………………………………………………
سادوا: سلام جناب مهندس آتنی مفرد عزیز٫ خوشحالم پس از مدتها غیبت، بالاخره سری به سادوا زدید. از لطف شما سپاسگزارم. خاطره زیبا و جالبی را از دنیای کودکی و لنگرراه نوشته اید. یقیناً بسیاری از بالادهی ها و اهالی دوسرشمار از اتوبوس حاج قاسم خاطراتی دارند و امیدوارم همت کنند و این خاطرات را برای ما بنویسند.

سلام
خاطرات زیبایی بود

سلام عین اله آزموده ی عزیز
از بزرگواریت کم نشود و همیشه سلامت باشید
با خواندن این خاطرات، گذشته های سخت اما شیرین را
برایمان زنده نمودید.
انشاالله تابستان ۹۴ مسیر را با مدیریت شما طی نماییم.
………………………………………
سادوا: جناب مهندس کاردگر عزیز سلام.
امیدوارم این اتفاق زیبا روی دهد. اگر لطف کنید و با دوستانی که می شناسید و نامشان در این خاطره آمده و نیامده هم صحبت کنید بر من منت گذاشته اید.
بنده نیز هماهنگی های نهایی و مدیریت (که احتمالاً خوردن کباب در شاه پسند چشمه باشد) را بر عهده می گیرم.

این یادداشت توسط اقای علی علی نژاد تیلکی در سایت چهاردانگه نیوز و در زیر همین مطلب نوشته شده است:
سلام آقای آزموده وقت بخیر، بسیار ممنونم.
واقعا، خاطره زیبایی بود. شما با بیان خاطره خود، خاطرات ما را هم زنده کردید. ما تیلکی ها هم مشکلات شما را داشتیم. یادم هست که آن زمانها مسیر ماشین رو ما با شما یکی بود. یعنی ما هم از مسیر شما (مسیر شهمیرزاد) به تیلک رفت و آمد می کردیم. وانت زامیاد مرحوم شیخ رمضان حقی تیلکی، وسیله اصلی ما بود. اسباب و اثاثیه (اصطلاحا کوچ) چندین خانواده را در ماشین گذاشته و حرکت می کردیم. در بین راه چه اتفاقاتی که نمی افتاد. از افتادن یا پاره شدن بشکه پلاستیکی نفت و نفتی شدن آرد و برنج گرفته تا شکستن جعبه چوبی مرغ و خروس ها (که به آنها کرک جعبه می گفتیم)و در رفتن آنها که باید تو جنگل ها دنبالشان باشیم. یا شکستن خربزه و هندوانه هایی که از روستاهایمان در دشت که اصطلاحا مازرون تهیه می کردیم تا به ییلاق ببریم. گاهی مرغ های تخم گذار توی جعبه چوبی تخم هم می گذاشتند که خیلی خوشحال می شدیم. وسایل به حدی زیاد بود که اصلاً جای نشستن مسافران نبود. طوری که تعدادی از آقایان و جوانترها پاهایشان را روی سپر عقب ماشین گذاشته و به آن آویزان می شدند. در سربالایی ها هم که باید پیاده می شدی و هول می دادی. تقریباً می توان گفت ما فقط در مسیرهای افقی و سرازیری سوار ماشین بودیم. از اینکه به تیلک می رفتیم آن قدر خوشحال بودیم که حواسمان به شاخه های درختان نبود و در اثر برخورد شاخه ها وبرگ ها با سر و صورتمان، آسیب هم می دیدیم. اما مهم نبود. چون به جایی می رفتیم که دوستش داشتیم. در سالهای اخیر، اما با ایجاد جاده از مسیر سواسره- ایلال، دیگر آن مشکلات را نداریم. البته باید از آقای علی رفیعی (معروف به علی رفیع) راننده مینی بوس آن مسیر بسیار تشکر کنم. به طور خلاصه، باید وظیفه شناسی، سر وقت بودن و در یک کلمه نظم را باید از آقای علی رفیع یاد بگیریم. خداوند به ایشان سلامتی و توفیق دهد. در واقع ایشان زحمت فرزندان خانواده هایی که پدران و مادران مسن آنها در ییلاق هستند را کم می کند. چون هر کاری داشته باشند آقای علی رفیعی انجام می دهد. من علی علی نژاد تیلکی به عنوان یک تیلکی، از ایشان بسیار متشکرم. هم چنین از دو آقا مهدی عزیز محلمان (آقایان مهدی عبدی تیلکی و مهدی علیزاده تیلکی) نیز بسیار ممنونم که به علی آقا در امر حمل و نقل محل کمک می کنند. البته از دیگر رانندگان مینی بوس مسیر که متاسفانه فقط نام آقا محمود یادم هست نیز کمال تشکر را دارم. در ضمن، پیشنهاد می کنم در صورت امکان سایت چهاردانگه نیوز تصویری از رانندگان سالهای دور و نیز امروزی که منشا خدمات بوده اند یا هستند و با خلوص نیت تلاش نموده اند و می نمایند را به عنوان تشکر در این سایت درج کنند. همچنین در صورت امکان مسئولین چهاردانگه (به ویژه بخشدار چهاردانگه و مسئولین اداره راه و شهرسازی) نیز تقدیری از آنها به عمل آورند. بسیار ممنونم. از اینکه مطلبم طولانی شد پوزش می طلبم.
……………………………………………
سادوا: جناب علی نژاد عزیز سلام و سپاس از اینکه این خاطره مورد توجه شما قرار گرفت.
راننده سوم احتمالا باید آقای عابدین جعفرپور باشد.
ما هم امیدواریم به زودی برای رانندگان مسیر نرماب دوسر و دوسرشمار یک مطلب تشکرآمیز بنویسیم.
امیدواریم مسئولان چهاردانگه نیز به رانندگان و هم چنین تسریع در بهسازی و آسفالت جاده مسیر ما توجه بیشتری نمایند.
ارادتمند/ آزموده

با سلام
مانند همیشه جناب آزموده با ابتکار خاص خودشون جمعی رو به حرکت در آوردند تا هر کسی به سهم خودش گوشه ای کوچک از خاطراتش رو تعریف کنه. وقتی نوشته های شما رو خوندم، خودم رو در اون حال و هوا حس کردم، ما بچه های اون موقع که توی شهر زندگی میکردیم هیچکدوم از این تجربه ها رو نداشتیم و اصلاً نمیدونستیم شما با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم می کنید. ممنون از جناب آزموده برای خاطره شیرینی که توی این شب بلند زمستونی کام ما رو شیرین کرد.
…………………………………………….
سادوا: جناب بهزادپور عزیز سلام. سپاس از نگاه مهربانتان از آن سوی زمین به روستای ما دوخته شده است.
امید دارم هر کدام از ما با نوشتن خاطرات روزگاران قدیم، نسل جوان را با شرایط اجتماعی و زندگی پدرانمان بیشتر آشنا کنیم.

این یادداشت توسط آقای علی علیزاده تیلکی در سایت چهاردانگه نیوز و در زیر همین مطلب نوشته شده است:
سلام دوستان عزیز به ویژه آقای آزموده و آقای علینژاد (پسر خاله ی عزیز)
خاطراتتان بسیار زیبا و از جنس داستانهای واقعاً شنیدنی و دوست داشتنی بود.
دهه ی هشتاد به واسطه ارادات به زادگاه پدر و علاقه به طبیعت، چند سال متوالی و هر بار چند روز سفری به تیلک داشتیم؛ و گوشه‎ی بسیار کوچکی از دشواری هایی که اساتید اشاره کردند را به چشم دیدیم و لمس کردیم ولی این کجا و آن کجا، برای ما همه چیز بخشی از یک تفریح و ماجراجویی بود از چپ کردن نیسان در جاده ی لغزنده و هل دادن مینی بوس تا نشستن روی بارهای نیسان پر از کیسه های آرد و … همگی در دهه هشتاد برای ما اتفاق افتاد لذا باور دشواری هایی که بزرگترهایمان در دهه های قبل متحمل بودند هیچ سخت نیست.
سال اول خدمت سربازی ام به عنوان سرباز معلم در سال تحصیلی ۱۳۸۵-۱۳۸۶ در روستای ششک و مزده بودم، از وقت شناسی و زحمات و خدمات آقای رفیعی گفتید که به حق سهم زیادی در آبادی و برقراری این روستاها دارند، در آنجا هم آقای عزیز مزده راننده مینی بوس مزده بودند که با همه دشواری های راه و روزگار بار زحمت جابجایی مسافران روستاهای مسیر بر عهده‌شان بود. علی رغم نزدیکتر بودن به شهر ساری مسیر این دو روستای دنج پایان راه بسیار کم تردد بود و گاه تنها راه رسیدن به جاده پیاده روی مسیری حدوداً ۲۵ کیلومتری بود؛ هر چند در این بین امدادهای غیبی نظیر آن پاترولی که از بابل برای تعمیر سیستم مخابراتی آمده بود یا آن آقای معلمی که استثنائاً آن روز به جای مدرسه می خواست به شهر برود به داد می رسیدند.
شاد و برقرار باشید و درود بر مردم با صفا و صبور این روستاهای محروم.
علی علیزده تیلکی

با سلام خدمت همه بالادهی های عزیز٫ نقل خاطره آقای آزموده برای من که یک روستایی اهل بابل هستم بسیار جالب بود و منو بیاد قدیمای خودم انداخت. البته من هرگز سختیهای دوستان بالادهی و مناطق اطراف را حس نکردم اما مشکلات شما رو درک میکنم با این وجود سختیهای اون زمانها یکطرف و دوستیها و خاطراتش یک طرف! کاش میشد به اون دوران باز میگشتیم.
…………………………………………..
سادوا: جناب مهندس خانپور عزیز سلام. از لطف شما بسیار سپاسگزاریم. بالاده و شاهدژ همچنان منتظر قدمهای پرمهر شما هستند./ با احترام/ آزموده

باسلام
خوندن خاطرات شما برام خیلی لذت بخش بود
برای من الان سوار شدن در مینی بوس آقای عابدین خیلی خاطره انگیز و شادی آفرین هستش وشنیدن صدای بوق مینی بوس آقای عابدین که به للـه مرز میاد برام زیباترین صدا تو روزای تابستونه.
یادش بخیر