مِهر و وِفای بالادی/ شعری از آقای حسین قُلیان/ خواندن شعر به زبان مازندرانی همیشه جذاب و زیباست، به ویژه برای ما بالادهی ها که اگر یکی از فرزندان بالاده شعری بسراید که در باره بالاده و بالادهیها باشد. این شعر را به فارسی برگردان نکرده ایم تا به لذت درونی خواندن شعر گِلِکی دست یابیم. از جناب قُلیان عزیز برای سرودن و فرستادن این شعر زیبا صمیمانه سپاسگزاریم و چشم به راه شعرهای ایشان و دیگر همولایتی های گرامی در باره بالاده جهت انتشار در سایت سادوا هستیم.

***

عاشق بِواش وِنِه حرفها رِه فَهمِنی

زیبا بَوینِه چِشم، زیبا رِه فَهمِنی

دِریا نَدییِه که دِریا نَوونه دِل

رودخانه هالِه بور، دِریا رِه فَهمِنی

مجنونِ غاصّه یا فرهادِ دردِ ره  

اول مِرِه باهور، کامتا رِه فَهمِنی

لیلی چِش جِه مجنون رِه هارِش

مجنونِ چش بِواش، لیلا رِه فَهمِنی

فرهادِ وَر وِندِه شیرین رِه بِشناسی

باید بَدونِه وِنه، دردها رِه فَهمِنی

چی وِستِه تَلخ رِه شیرین نِویسِنِّه

فرهاد اگر بوهی، اینتا رِه فَهمِنی

حالی وونه تِرِه، ناپاکی هم دَرِه؟

نیلوفر رِه هارِه، دِنیا رِه فَهمِنی

چِشمِ بِلارم، بی پردِه تِرِه باهُورِم

سَردی دِلِه تَشِ مَعنا رِه فَهمِنی

تَشنی جِه دَم نَزِن! لاف هَستِه چِشمِه سَر

بوردِه کویرِ وَر، تِشنا رِه فَهمِنی

نیشتی کِلِهءِ وَر، سَردی جِه هِی ناهور

سِرما بَخاردِه پِه، سَردی رِه فَهمِنی

وَشنی جِه وَرفِ روز، وَختِه کَهو بَوی

اون موقع دَم بَزِنِ تیکا رِه فَهمِنی

چِش ویندِه روز اَرِه، لَمپا رِه تاقِ سَر

تاریکِ شو بِمو، لَمپا رِه فَهمِنی

تِنار نَهی هنوز تِیفِنگِ گیرنِه دوش

بی جفت قو بِواش، تنار رِه فَهمِنی

خُورد هَستِه دیر جِه کوه، وِن بِن کِه اِستِنی

فَرقِ حقیقت و رویا رِه فَهمِنی

اَمرو رِه خار هارِه، بی کینه و غرِض

مِهر و وِفا بِکار، فِردا رِ فَهمِنی

مِهر و وِفای بالادی، وِردِ زِوُنِ هَمِگون

وِشون دِلِه بِهی، مِهر و وِفا رِه فَهمِنی

 اراتمند همه بالاهی های عزیز: حسین قلیان  ۶/۲/۱۳۹۵

 تقدیم به همه کسانی که بالاده را دوست دارند و در جهت عمران و آبادانی و توسعه فرهنگی آن گامهای بلندی برداشته اند؛ مخصوصاً آقای آزموده چهره خستگی ناپذیر و معرف بالاده در سایت سادوا و دیگر دست اندرکاران این سایت.