خاطره ای در باره باور قدیمی « ساعات دَکِتِه» در روستای بالاده/ اون قدیما زمونِ رضاشاه، بالاده‏ء مَلِه مال و پول خِلِه دَوییِه و یاغی دِدار اِمونِه و شینِه تا خاشِه جیب و اِشکِم رِه پِر هاکُنِن و مَردم ره بیچاره! اِتتا سال یاغی دَکِتنه بالاده‏ء صحرا و چَپونا جِه باج گیتنِه و وشون ره اُزار اذیت کاردنه و وِشونِه گوسپِن و اسب ره وَردنِه! تا اینکه برسینِه به حاج شابک کاردگر. یاغیا که دُنِستنِه وِه پول و پَلِه زیاد دارنِه، بیچاره پیرمردی ره لِه هِدانِه و وِنه سَر گَت‏ گتِ لَپ لَپ سنگ دَچینِه تا وِه جان بو تَنِه بواشِه و وِن جِه پول بَهیرِن. اِسا مَم‏تقی توبه (مِلا مَمدی وچه) که تازه ونه سبیل سوز بهیوو نَهیوو، حاج شابکِ تَکو بیِه. یاغیا وِه  باهُوتنِه: تِه هم سنگ بیار و ونه سر بهل!

اِسا مَم‏تقی ره دِل نمو که این کار ره هاکنه! از اون ور اونتا که وِه ره بِنِه لِه بِدانِه «حاج شابک» و گتِ بالاده هسته واز این ور از ترسِ یاغیا شییِه خُورد خُورد سنگ یاردِه.

یاغی که بَدیِه ممتقی خوردخورد سنگ یارنِه، اِت دَفِه وِه ره تَشر بَزو و باهوته: گَتتِه سنگ بیار! ولی مَم‏تقیء زور نَرسیه یا نِخواسته گَتِه سنگ بیارِه. اِسا حاج شابک بِنِه لِه بُردِه هَستِه و وِنِه تن، سنگِ بن درد کَشِنِه و وِنه حال نِزارِه.

یاغی، حاج شابک جِه هاپِرسیِه: کیجا ئِم دارنِه؟

خدا بیامرز به سختی باهوته: اَرِه!

یاغی باهُوتِه: چَندِه گَتی هَستِه؟

باهوته: تازه پَرپَر شو کاندِه.

یاغی اِت کَمِه مکث هاکاردِه و رو به حاج شابک باهوته: کیجا گَت بَوییِه، این ریکا تِنه خِش هَستِه!

 انگار این گپ به قول قدیمیا «سُخِنِ ساعت دَکِتِه» بَوییِه و بَعدِن که حاج شابک کیجا زهرا گت بوییه، وِه رِه هِدانِه مم‏تقی رِه. و این دِ تا زن و شی تا عُمِر داشتنِه با هم به خاشی زندگی هاکاردنِه.

جانِ خادا همه رفتگون ره بیامرزه.

 نوشته: یوسف چهاردهی (ف. زنده‌ یاد مشهدی داود/ نقل قول از خانواده ممتقی)/ زمستان ۱۳۹۶

بازنویسی و آوانگاری: عین اله آزموده