دغدغه فرهنگ بومی از نگاه سادوا/ مهندس محسن خانپور – بابل/ با سلام به بالاده و مناطق همجوار و مردمان نیکش. مطلب «سادوا و یک تصمیم ساده»را خواندم که برایم جالب بود. اما نکته ای که به ذهنم آمد تا به نوعی با شما نیز در میان بگذارم، بیان این واقعیت است که متاسفانه ما مردم خونگرم و مهمان نواز مازندران اصولاً برای تفریح شان (گرچه در مزارع و شالیزارها به سختی کار می کنند و برخی هم به شغل سخت و طاقت فرسای دامداری در مناطق کوهستانی می پردازند)، بیشتر از فرهنگ بومی و زبان مادری دغدغه داریم. بدون تعارف و به زبان ساده تر باید گفت که مبلغ پنج هزار تومان برای بستنی برای فرزندان مان هزینه می کنیم اما کمتر برای خرید یک جلد کتاب و سی دی موسیقی و یا شرکت در مراسم فرهنگی هزینه می کنیم. آنهایی هم که به شهرها مهاجرت کردند و یا اصولاً شهری هستند، یک کار هر روزه خود را انجام می دهند و به این صورت که فرزندانشان را یا به کانون زبان های خارجی می فرستند و یا به ورزش های رزمی و کشتی و فوتبال و … که خود این حوزه ها هم کارکردهای فرهنگی شان بر همگان روشن است.

به راستی چند تا از ماها دست فرزندانمان را گرفتیم و به نمایشگاه کتاب و قرآن و عکس و نقاشی و خوشنویسی بردیم؟ چند تا از ماها دست بچه هایمان رو گرفتیم و به کنسرت های موسیقی بخصوص از نوع سنتی و محلی اش بردیم؟ اصلاً دغدغه پیگیری اینجور مسائل را داریم؟ چند تا از ماها به بنرهای تبلیغاتی نمایشگاه بزرگ کتاب مازندران در هفته کتاب (آذر ماه هر سال) توجه کرده ایم که اتفاقاً خیلی بنر کوچکی هم هست و فقط هم در جاهای نامناسب شهرمان نصب میکنند!؟. اصلاً دنبال این هستیم که گروه های موسیقی محلی در چه مکان هایی برنامه دارند؟ آیا نسیم مهرآوا روا می شناسیم؟ ابوالحسن خوشرو و محمدرضا اسحاقی و گروه موسیقی طالبا و شواش و کیوس گوران و فرهود جلالی کندلوسی و علی حسن نژاد را می شناسیم؟ راستی نیمایوشیج و سلمان هراتی را چطور؟ احمد کشوری و شیرودی و حاج بصیر را چطور؟ افسانه هایی چون مینا و پلنگ، انگاسی و کچبی و…. را چطور؟ سادوا را چطور؟ می شناسیم؟
چند وقت پیش در یک برنامه فرهنگی که به همت بابلی های مقیم تهران در بابلسر برگزار شده بود، وقتی استاد احمد محسن پور وارد سالن شد کسی او را نشناخت و اصلا تشویقی نشد و فکر کردند یکی از مدعوین روشندل بابلی است! در صورتیکه همه آن بابلی های به ظاهر فرهنگ دوست و البته شیک پوش با قیافه های آن چنانی، دم از اصالت فرهنگی و دغدغه فرهنگ می زدند! تازه مجری بابلی آن مراسم هم به سختی می توانست مازندرانی حرف بزند.

اگر تنها یک بنر از نمایشگاه مبلمان و وسایل خانگی در سطح شهر ببینیم،خانم ها به مسران شان فشار می آورند که برویم این نمایشگاه را ببینیم و البته میرویم و می بینیم که کلی آدم جمع شده اند! اما برای جشنواره سازه (جارو) امیرکلا … چند نفر جمع می شند؟! دریغ از یک برنامه تلویزیونی در باره این نوع جشنواره ها.
چند نفر از ماها وقتی مهمانان غیر مازندرانی داریم سعی می کنیم برای گشت و گذارشان در جنگل و کوه و آشنا کردنشان با تاریخ و آداب و سنن بومی مازندران وقت بگذاریم و برنامه ریزی اصولی بکنیم؟
اینجانب هر موقع مهمان خارجی داشته باشم برای آشنا کردنشان با فرهنگ مازندران از اداره ام مرخصی می گیرم. بطور مثال فقط برای آشنا کردن مهمانان بندرعباسی ام با فرهنگ «پل بزوئن» در عروسی های روستا، آنها را به ۳۵ کیلومتری جنوب بابل و در دل جنگل های لفور بردم تا از نزدیک این مراسم سنتی را ببینند.
من در اینجا نمیخواهم به چرایی این نواقص بپردازم ولی اگر آزموده ای پیدا می شود و دغدغه ای دارد و آن را در لباس یک سایت وزین پیاده می کند باید قید توجه تمام و کمال مردم را نسبت به نحوه اداره و هزینه های آن را بزند. چون واقعاً آنهایی که مسئول فرهنگ این مردم هستند و توجهی هم نمی کنند از مردم که معمولاً و عموماً خودجوش و مقطعی به اینجور مسائل می پردازند، چه توقعی میتوان داشت! من به تمام هزینه های مادی سایت سادوا و بقیه سایت ها و وبلاگ ها واقفم. همچنین به هزینه های معنوی از جمله وقت گذاشتن برای تصحیح متون و اخبار و تماس با این و آن و بقیه مشکلات آنها نیز واقفم؛ اما بیاییم یکبار هم شده به خودمان بقبولانیم که همه مردم به مقوله فرهنگ به یک نگاه مثل نگاه سایت وزین سادوا نمی نگرند.
من با اینکه از همه دوستان سادوایی کوچکترم و بار علمی – فرهنگی کمتری هم نصیبم شده ولی نیازی نمی بینم که هر از چند گاهی سایت وزین سادوا اعلام تعلیق و یا تعطیلی بکند. چون سایت سادوا چیزی بود که از دل برآمد و لاجرم بر دل ها نشست و تا آزموده و آزموده ها زنده است که انشالله ۱۲۰ سال هم باشد، سادوا خواهد بود و بی مهری های مردم و مسئولین هم همیشه هست و خواهد بود.
من نویسنده نیستم و امیدوارم که با این نوشتار اندک خود، اصل مطلب را رسانده باشم و از اینکه سرتان را به درد آوردم ببخشید.

دوستدار مازندران/ برادر کوچک شما محسن خانپور. روستای متی کلا. بابل
………………………………………………………………….…………
سادوا:‌ با جناب آقای مهندس محسن خانپور حدود ۱۳ – ۱۲ سال است که افتخار آشنایی دارم. از آن زمانی که با همکاری دوستان دانشجو،‌ کارکنان و اساتید مازندرانی دانشگاه تربیت معلم کرج و تهران (خوارزمی فعلی) برنامه های فرهنگی همچون همایش بزرگداشت نیمایوشیج، همایش بزرگداشت طالب آملی، برنامه امیری خوانی و چندین شب شعر برای دانشجویان مازندرانی اجرا کردیم و به دنبال آن نشریه داروگ را به چاپ رساندیم، و از همان ایام نیز با دغدغه های فرهنگی و عشق و علاقه فراوانش به فرهنگ مازندران روبرو شدم و این دوستی دیرینه همچون گذشته پابرجا و استوار باقی مانده و در سایت سادوا نیز بارها و بارها مورد لطف و محبت ایشان قرار گرفته ام.

برای جناب مهندس خانپور آرزوی تندرستی و موفقیت روز افزون دارم. با احترام/ عین اله آزموده/ مدیر سایت سادوا.