گزارش تصویری: از شاهدژ تا مرنجاب به دنبال زیبایی و آرامش / عکس و گزارش: عین اله آزموده/ در روزهای دوم و سوم آبان ۱۳۹۲ به همراه دوستان گروه کوهنوردی کارکنان دانشگاه خوارزمی تهران و کرج برای صعود به قله شاهدژ به روستای بالاده چهاردانگه ساری رفته بودیم و قرار بود به زودی برنامه سفر به کویر مرکزی ایران برگزار گردد. این سفر در روزهای ۷ و ۸ آذر ۱۳۹۲ انجام شد و در این گزارش بنا دارم تا زیبایی های کویر مرنجاب را از دید فردی که در جنگل های شمال کشور بزرگ شده، به نمایش بگذارم. در حقیقت هدف از برنامه های کوهنوردی و یا طبیعت گردی از جمله «از شاهدژ تا مرنجاب» آرامش یافتن روح و روان انسان شهرنشین است. امیدوارم همولایتی های گرامی ما با دیدن این گزارش، قدر طبیعت زیبا و جنگلی دیارمان را بیشتر بدانند.

برنامه از دانشگاه خوارزمی کرج و در ساعت ۶ و نیم صبح شروع شد که آقایان رضا بنفشه (سرپرست گروه)، دکتر کاظم میقانی، دکتر حمید جلالیان، دکتر حسین محمدی، قاسمعلی شوقی، علی اصغر احمدی، مهندس مهدی گودآسیایی، نعمت آزادی، عین اله آزموده و سجاد خورشیدوند سوار بر یک دستگاه مینی بوس دانشگاه که زحمت رانندگی آن را آقایان شیخ لَر و اویسی تقبل کرده بودند به سمت اتوبان تهرات و قم حرکت کردیم.

صبحانه را ساعت ۸ و نیم در محوطه مجتمع توریستی ارشیا در اتوبان قم خوردیم و سپس به سمت قم رهسپار شدیم.

وقتی در حال عبور از کنار شهر قم بسوی کاشان بودیم برای دوست عزیزم استاد دکتر یحیی کاردگر بالادهی و هم چنین یکی از دوستان طلبه ام پیام دوستی فرستادم که به دنبال آن جناب کاردگر با بنده تماس گرفته و دعوت کردند به منزل شان برویم که بخاطر برنامه ریزی قبلی گروه، این دیدار میسر نشد.

ساعت ۱۱ صبح به شهر آران و بیدگل رسیدیم. جناب آقای حسین خانی آرانی از فارغ التحصیلان کارشناسی ارشد دانشگاه خوارزمی منتظر ما بودند و برای صرف چای و استراحت ما را به منزلشان دعوت کردند. خانواده گرامی آقای خانی بسیار ما را مورد لطف قرارد اده و حسین آقا نیز تا پایان برنامه با ما همسفر گردید. آران و بیدگل با مردمانی مهربان، شهری بسیار آرام در دل کویر و در نزدیکی کاشان و در استان اصفهان واقع شده است.

خانواده آقای خانی و آقای بنفشه در کنار دار قالی که در یکی از اتاق ها قرار داشت. این قالی یکی از بهترین نقش ها و نفیس ترین فرش هایی است که توسط مادر هنرمند خانواده در حال بافته شدن است.

بر روی تارهای قالی، ردی از خون سر انگشتان قالی باف دیده شد و برای ما توضیح دادند که بدلیل کشیدگی زیاد تارهای عمودی که باید ابتدا لای آن را باز کرده و سپس پود را در آن قرار دهند، پوست سر انگشتان بقدری حساس می شود که خونریزی می کند. از صمیم قلب خسته نباشید می گوییم به این مادر هنرمند و خانواده آقای خانی. شاید این قالی زیبا به زودی در خانه ای اعیانی در داخل کشور و یا خارج کشور باعث فخر صاحب آن گردد. اما تاریخ گواهی می دهد که هر رج از این قالی، حاصل خون دل مادران و خواهران هنرمند و گمنام ایران زمین است.

نماز ظهر و عصر را در امامزاده محمد هلال فرزند حضرت امام علی (ع) خواندیم و از کبابی جنب امامزاده، کباب با نان سنگک برای ناهار خریدیم و ناهار را در بیرون شهر و ابتدای جاده مرنجاب خوردیم. محمد هلال متولد سال ۱۴ هجری در مدینه و در جوانی در آران فوت کردند که از سال وفاتش اطلاعی نیست.

برای رسیدن به مرنجاب باید از سازمان میراث فرهنگی آران و بیدگل مجور دریافت  کرده و مبلغی نیز پرداخت نمود (مینی بوس ۲۰۰۰۰ تومان) و مسیری ۴۰ کیلومتری را در جاده خاکی پیمود تا به کاروانسرای شاه عباسی مرنجاب رسید.

کاروانسرای شاه عباسی که ۴۰۰ سال در کویر سوزان مأمن و استراحتگاه مسافران و کاروانها بود. این بنا در سال های اخیر مورد مرمت اساسی قرار گرفته و امروزه وجود این کاروانسرا باعث رونق گردشگری در کویر شده و ظرفیت اسکان حدود ۲۰۰ نفر را دارد. برای اقامت در کاروانسرا باید قبلاً مجوز دریاقت نمود. گروه ما در محوطه بیرون کاروانسرا چادر بر پا کرده و شب را در کیسه خواب و چادر خوابیدیم.

کنار کاروانسرا حوض بزرگی ساخته شده که آب آن شیرین و از قنات تامین می شود. کندن قنات و پیدا کردن آب در کویر آن هم ۴۰۰ سال پیش واقعاً ستودنی است.

شترهای اطراف کاروانسرا سوژه های جالبی برای عکاسی و تماشا هستند.

شوره نمک در اطراف کاروانسرا

پس از اندکی استراحت به سمت تپه ماهورهای شنی شرق کاروانسرا حرکت کردیم و تا موقع غروب آفتاب آنجا بودیم.

برای پیمودن تپه های شنی با پای برهنه حرکت کردیم تا هم نرمی و خنکای ماسه را در کف پا احساس کنیم و هم کمتر خسته شویم. ماسه های کویر مرنجاب شبیه ماسه های ساحل دریای مازندران است.

ارتفاع تپه های شنی که توسط باد و طوفان در حاشیه دشت ساخته می شود گاه تا ۵۰ متر هم می رسد.

همبستگی گروه در بالای بلندترین تپه شنی در حمایت از کویر.

شام را در کنار کاروانسرا خوردیم و آقای دکتر محمدی زحمت پختن ماکارونی را کشیدند که با افزودن تُن ماهی، کنسرو لوبیا و عدس بجای گوشت، شام بسیار خوشمزه ای درست کردند. واقعاً دست مریزاد با این آشپری هنرمندانه. پس از شام و برپایی چادرها، اعضای گروه به سمت بیایان شمال شرقی کاروانسرا حرکت کرده و بدلیل نیمه ابری و غبارآلود بودن هوا نتوانستیم از تماشای ستارگان لذت کافی ببریم. آقای دکتر جلالیان استاد جغرافیا نیز به تشریح ستاره ها و چگونگی مسیریابی توسط ستارگان پرداختند. این پیاده روی حدود یک و نیم ساعت به طول کشید.

صبح زود از خواب بیدار شدیم و بعد از نماز صبح، برای عکاسی از طلوع آفتاب حدود یک و نیم کیلومتر به سمت شرق کاروانسرا رفتم.

گروه های دیگری از دوستداران طبیعت نیز به تماشای طلوع خورشید ایستاده اند.

با هر چند قدمی که به سوی طلوع خورشید بر می داشتم منظره ای زیبا پیش رویم بود.

شنیده بودم که طلوع خورشید کویر زیباست؛ اما شنیدن کی بُود مانند دیدن!

پس از خوردن صبحانه که تشکیل شده بود از کنسرو کله پاچه، نان و پنیر و چای و … و جمع کردن وسایل و چادرها، در ساعت ۸ و ۴۵ دقیقه صبح گروه برای راهپیمایی در کویر و دریاچه نمک آماده شد. قرار شد گروه یک مسیر نیم دایره ای ۱۵ کیلومتری را بپیماید و ساعت ۱۲ مینی بوس در کنار تپه ماهورهای شنی در ۱۰ کیلومتری شرق کاروانسرا منتظر ما باشد.

پس از نیم ساعت راه پیمایی در زمین های خاکی و نمکی به نمکزار رسیدیم که پس از بارندگی دو روز قبل، کلوخ های نمک در حال سر برآوردن از شوره زار بودند.

از راست: آقایان سجاد خورشیدوند، نعمت آزادی، قاسمعلی شوقی، علی اصغر احمدی، دکتر حسین محمدی، دکتر کاظم میقانی، مهندس مهدی گودآسیایی،  (سرپرست گروه)،  دکتر حمید جلالیان، حسین خانی، رضا بنفشه و عین اله آزموده.

هر چه جلوتر می رفتیم طبیعت نیز جلوه ای دیگر پیدا می کرد. ۵ کیلومتر از کاروانسرا دور شدیم و حوضچه های معروف به لانه زنبوری نمکی نمایان شدند. اندازه هر یک از این شبکه ها به حدود ۸۰ سانتیمتر هم می رسد.

انعکاس سکوت! این صحنه و چیدمان گروه کمتر از نیم دقیقه شکل گرفت و هنگامی که خواستم از این صحنه عکس بگیرم لحظه ای سکوت و زیبایی انعکاس، مانع از عکاسی ام شد و از دوستان خواهش کردم پس از گرفتن عکس، یکی یکی بیایند و از جایگاه دوربین به این زیبایی غیر قابل وصف نگاه کنند.

عمق آب فقط نیم سانتیمتر بر بستری از نمک فشرده به عرض تقریبی ۱۰۰ متر و به طول بیش از ده کیلومتر می باشد که حتی رد پای انسان نیز بر روی آن باقی نمی ماند. این صحنه بهترین و زیباترین صحنه ای است که در این سفر دیدم.

حوضچه های بی انتهای نمکی

بدون شرح

همبستگی زیبای نمکین

لحظاتی برای استراحت ایستاده!

بلورهای نمک. این بلورها مکعبی که بزرگترین آن به اندازه ۳ در ۳ میلیمتر می باشد در بستر بعضی از قسمت های دریاچه و در عمق نیم سانتیمتری آب در حال شکل گرفتن است.

دکتر جلالیان پا به پای انعکاس خود راه می پیماید.

بعد از سه ساعت پیاده روی در نمکزار به دامنه تپه ماهورها رسیدیم.

همه جای تپه های زیبای شنی زیر سم ستوران چهار چرخ خراش برداشته است. هر چند با وزش باد این خراش ها به زودی ترمیم می شود اما گردشگران از ثبت زیبایی های آن محروم شده اند. مگر هر گردشگر چند بار می تواند به کویر برود؟

پایین رفتن از تپه ماسه ای به ارتفاع ۵۰ متر راه های گوناگونی دارد!

آقای دکتر حسین محمدی و روشی دیگر برای پایین رفتن از تپه ماسه ای به ارتفاع ۵۰ متر و با سرعت زیاد!

آقای شوقی در حال جمع آوری خرده شیشه های آینه یکی از ماشین ها. این خرده شیشه ها ممکن است پای برهنه گردشگران را آسیب برساند. درود می فرستیم بر احساس مسئولیت اعضای گروه.

کاروانسرا در دور دستها و آن سوی نمکزار پیداست. ساعت یک بعدازظهر به کاروانسرا برگشتیم و پس از بجا آوردن نماز ظهر و عصر به سوی آران و بیدگل حرکت کردیم. ناهار را ساعت ۴ عصر در پارکی زیبا و در فضایی پاییزی در بیدگل خوردیم و از حسین آقای خانی خداحافظی کرده و به سوی تهران رهسپار شدیم.

آقای اویسی و شیخ لَر. خسته نباشید دوستان.

آخرین عکس را در خروجی بیدگل از غروب زیبای خورشید که در پشت کوه های کرکس فرو می رفت، گرفتم. ساعت ۹ شب در کرج از دوستان خداحافظی کردم.

جا دارد از تک تک اعضای گرامی گروه به ویژه جناب آقای بنفشه سپاسگزاری نمایم که این فرصت را در احتیار بنده قرار دادند تا اولین سفرم به کویر همراه با ثبت لحظاتی زیبا برای عکاسی همراه شود و از جمع صمیمی و شادشان، آرامش یابم.

لطفاً مطالب زیر را هم بخوانید …………………………………………………………………….

گزارش وبلاگ همنورد از برنامه سفر به مرنجاب / بخش اول

گزارش تصویری صعود به شاهدژ / بخش اول

گزارش تصویری صعود به شاهدژ / بخش دوم

گزارش تصویری صعود به شاهدژ / بخش سوم